Filmarchief

Regie: Julian Rosefeldt
Met: Cate Blanchett

Cate Blanchett speelt 13 verschillende personages, die voordragen uit diverse politieke en
artistieke manifesten, daterend van Marx en Engels ‘Communistisch Manifest’ uit 1848 tot
aan de twintigste -eeuwse Dada, Fluxus en zelfs Lars von Triers en Thomas Vinterbergs
‘Dogme ’95 Rules for Filmmaking’.

Zo’n korte inhoudelijke omschrijving van ‘Manifesto’ klinkt al snel alsof de film een
zelfingenomen exercitie in stijl is, of erger nog, een slaapverwekkend, academisch en pedant
kunst vehikel. Maar dat is absoluut niet wat ‘Manifesto’ is.
Allereerst is dat te danken aan de indrukwekkende Blanchett. Zij speelt luchtig en virtuoos
een verveelde rockzangeres, zwerver, strenge Russische choreografe, weervrouw of
onderwijzeres die Jim Jarmusch citeert. Daarnaast is er de tegenspraak van woorden en
actie, de teksten worden steevast gescheiden van hun context. Die naast elkaar plaatsing
van woorden, beelden en settings werkt soms briljant komisch. Het Dada manifest als
grafrede. Een ochtendgebed gewijd aan pop-art. Leerlingen die de Dogma regels moeten
opzeggen. Door de voorgedragen manifesten uit hun context te plaatsen is de film grappig,
absurdistisch en provocerend.

De speelfilm ‘Manifesto’ is oorspronkelijk een kunstinstallatie van Julian Rosefeldt
bestaande uit 13 schermen, welke afgelopen zomer nog op het Hollandfestival te zien was.
Als speelfilm laat Manifesto zich niet makkelijk beschrijven of classificeren. De film is
poëtisch, boos, levendig, opwindend. Visueel adembenemend, vindingrijk en inspirerend.
Maar vooral ongewoon, grappig en zeer onderhoudend.