Filmarchief

Net als haar monumenten, de Bosporus, thee, raki en visrestaurants zijn katten al eeuwen

lang een onlosmakelijk deel van Istanbuls identiteit. De katten van Istanbul zie je overal. Ze
liggen gekruld te slapen op de stoep, op auto’s of op terraskussens, ze zitten op een pier of
in een deurpost. Ze sluipen onder de tafels van een vlooienmarkt en springen op de
overblijfselen van een vismarkt. Regisseur Ceyda Torun volgt in haar film zeven
onafhankelijke katten, ieder met z’n eigen opvallende leven, routine en persoonlijkheid. Zo
is er een poes die heerst over het gebied rondom een druk café, ze vecht met indringers en
valt haar partner lastig bij het eten, maar verjaagt iedere poezelige poes die avances naar
hemt maakt. Een andere kat hangt rond bij een delicatessenwinkel en klopt als een
bezetene op het raam als hij honger heeft. De eigenaren van de winkel weten precies welke
kaas hij het graagst blieft.

Torun volgt niet alleen de katten maar interviewt ook de mensen op wiens leven de katten
als een spiegel reflecteren. De bonkige zeeman die een nestje kittens voedt. De dame die de
katten als een pijnstillende kracht ervaart. De bakker die zijn fooien verzamelt om de
frequente dierenarts bezoeken van ‘zijn’ brokkenpiloot te bekostigen. Ze hebben allemaal
hun eigen reden om zich gezegend te voelen met de katten die op hun pad komen. Ze
vertellen allemaal honderduit over de kat, maar hebben het eigenlijk over zichzelf.

Gezien de manier (en tijdstippen-) waarop katten zich doorgaans voortbewegen kan het
maken van de film geen eenvoudige taak zijn geweest. Het beeldmateriaal is verbluffend.
De film opent met een cyperse kat die op sluipjacht gaat door een drukke straat, met als
doel om voedsel te vinden voor haar kittens die ergens onder een trap verstopt zitten.
Torun’s camera is laag bij de grond, op kattenhoogte, en volgt de kat op diens vastberaden
tocht. Ze combineert ‘close-up- and-personal’ shots met drone beelden die Istanbul in al
haar stemmingen tonen.

De prachtige beelden en de hartveroverende en vaak ook humoristische verhalen maken
Kedi meer dan een schattige film voor ‘kattenmensen’. De focus ligt op de katten, maar de
film is ook het beschouwende portret van een metropool en diens inwoners, zowel mens als
dier.