Pedro Almodóvars Julieta is als een film noir waarin schuldgevoel en depressie de
grote boeven zijn.
Als we Julieta leren kennen staat ze op het punt om met haar partner Lorenzo van
Madrid naar Portugal te verhuizen. Pas wanneer ze onverwachts in aanraking komt
met een verleden waarvan ze afstand heeft geprobeerd te nemen wordt het plot in
gang gezet. Ze schrapt de reis, laat Lorenzo zitten en pakt pen en papier om
haar lang verloren gewaande dochter een brief te schrijven.
Als een ui die gepeld wordt, onthult die brief steeds een nieuwe laag uit Julieta's
leven. We leren over het schuldgevoel waar ze mee heeft moeten leven. Haar
dochter Antía heeft lang geleden besloten afstand te nemen van haar oude leven en
van de mensen die ze het meest nodig heeft.
Almodóvar legt laag voor laag van dat verhaal bloot en lijkt dicht bij de kern van het
probleem te komen. Maar net als we daar bijna zijn trekt hij zich terug. Hij laat ons
net als Antía en Julieta achter met vragen en onzekerheden. Dit doet hij niet zomaar,
maar het zorgt wel voor een frustrerende afsluiter die nu ons eens doet verlangen
naar antwoorden.
Julietta gaat over schuld en (het ontwijken van) confrontatie, onbespreekbaarheid
om elkaar voor de waarheid te beschermen. Julietta werd dit jaar genomineerd voor
de gouden palm in Cannes.
De film JULIETA werd door 122 bezoekers gewaardeerd met een 4.27
3,5
Eva werkt als gevangenisbewaarder; ze is idealistisch en doet haar werk met plezier.. Tot ze Mikkel ziet arriveren tussen een nieuwe groep gevangenen. Ze vraagt om overgeplaatst te worden naar zijn zwaar bewaakte afdeling. Achter Eva's verzoek schuilt een groot geheim. Haar normen vervagen tijdens haar zoektocht naar gerechtigheid. Eva neemt steeds grotere risico's, maar hoe ver kan ze gaan?