Une vie meilleure was in eerste instantie bedoelt als een aanklacht tegen de banken,
die vooral er op uit zijn zichzelf te reden en niet hun klanten. De film is echter meer
geworden, een fel realistisch sociaal drama.
De kok Yoran ontmoet Nadia, die ook in de horeca werkt. Het is liefde op het eerste
gezicht. Als het stel tijdens een uitstapje in het bos, samen met Nadia’s zoontje, een
uitgeleefd pand vinden, denkt Yoran zijn droom waar te kunnen maken. Samen met
Nadia zal hij in het bos een restaurant beginnen. Hij sluit een hypotheek af, sjoemelt
nog wat persoonlijke leningen bij elkaar en begint te klussen. Als hij het restaurant
wil openen keurt de brandweer het pand af. Geld voor de aanvullende herstellingen
wil de bank echter niet geven. Yoran krijgt het advies om alles zo snel mogelijk alles
te verkopen, maar koppig wil hij zijn restaurant toch tot een succes maken.
Hoe dieper ze richting de afgrond afglijden, des te verbitterder raakt hun relatie.
Maar tegelijkertijd groeit ook het besef dat ze niet meer zonder elkaar kunnen.
Cédric Kahn maakt een ontroerend portret van het gezinnetje dat zo haar best doet
om iets van het leven te maken. Hartgrondig hoop je dat het hen ook zal lukken,
dwars tegen alle financiële problemen in.
