Drive is de, zowel door recesenten als publiek hoog gewaardeerde, verfilming van
het boek van James Sallis. Reffn won in Cannes de prijs voor beste regisseur. Drive
gaat over de bestuurder van de vluchtauto bij een overval.
De naamloze chauffeur wacht in zijn onopvallende Chevy, met draaiende motor,
tot de twee overvallers zijn ingestapt. Hij trekt niet op met piepende banden; hij
scheurt niet weg met politiezwaailichten in de achteruitkijkspiegel; hij rijdt rustig en
beheerst. Spreken doet hij niet. Hij luistert geconcentreerd naar de politiescanner.
Wanneer een patrouillewagen nadert, dooft hij zijn lichten en verschuilt zich achter
een vrachtwagen. Wanneer een politiehelikopter overvliegt, blijft hij uit het zoeklicht.
Pas wanneer hij op de scanner hoort dat hij gezien is, trapt hij op het gaspedaal.
Deze chase draait niet om roekeloze snelheid en blikschade, maar om stalen
zenuwen en is daarom dubbel zo spannend. Uiteindelijk, de politie afgeschud, stapt
hij de auto uit en verdwijnt in de menigte. Zonder te groeten. De klus geklaard.
De Deense regisseur Refn laat ons een fascinerend Los Angeles zien, waar de acties
zich afspelend. Drive is meeslepend en adembenemend, van begin tot eind.
De feelgoodfilm En fanfare is zowel hartverwarmend als hartverscheurend, en een groot bioscoopsucces in Frankrijk en België. De film laat zien hoe muziek mensen verbindt, en hoe onwaarschijnlijke familiebanden kunnen leiden tot oprechte vriendschappen.
Deze zwart-wit tragikomedie verkent de gespannen relatie tussen Gerrie en zijn zoon Dick tijdens hun jaarlijkse driedaagse reünie in Rotterdam, met de dreigende mogelijkheid dat dit Gerrie's laatste bezoek zou kunnen zijn.
Gebaseerd op de memoires van Marcelo Rubens Paiva, vertelt I’m Still Here het waargebeurde verhaal van de verdwijning van zijn vader, voormalig congreslid Rubens Paiva, tijdens de Braziliaanse militaire dictatuur in de jaren zeventig. 
