Het werk van regisseur Radu Mihaileanu (51) draait om twee onderwerpen die met zijn afkomst verbonden zijn: communisme en jodendom. De zoon van een Roemeense joodse journalist groeide op onder het regime van Ceaucescu, maar verliet in 1980 het land en woont sindsdien in Frankrijk. Na een aantal zware dramatische films (Cinemaarten vertoonde VA, VIS ET DEVIENS), waagde Mihileanu aan een komedie.
Hoofdpersonage Andreï Filipov was ooit de grote dirigent van het Orkest van het Bolshoi, maar sinds een aanvaring met het communistische bewind sjokt hij door het gebouw met het schoonmaakwagentje. Wanneer in de directiekamer een fax binnenrolt van het Parijse Châtelet Theater, dat het Bolshoi-orkest wil boeken, besluit Filipov een alternatieve versie van het orkest samen te stellen. Met hemzelf als dirigent, en een voormalige KGB-topman als manager. Filipov gaat niet zomaar naar Parijs. Het heeft alles met de jonge, beeldschone soliste Anne-Marie Jacquet te maken, en met het vioolconcert van Tsjaikovsky dat hem extreem na aan het hart ligt.
Mihaileanu heeft soms nog moeite om zijn grappen scherp te houden in lijn met het verhaal, maar als het orkest aan het einde losbarst in het vioolconcert van Tsjaikovski zorgt dat voor de nodige ontroering.
The Concert werd door de 69 bezoekers gewaardeerd met gemiddeld 4.19.
De feelgoodfilm En fanfare is zowel hartverwarmend als hartverscheurend, en een groot bioscoopsucces in Frankrijk en België. De film laat zien hoe muziek mensen verbindt, en hoe onwaarschijnlijke familiebanden kunnen leiden tot oprechte vriendschappen.
Deze zwart-wit tragikomedie verkent de gespannen relatie tussen Gerrie en zijn zoon Dick tijdens hun jaarlijkse driedaagse reünie in Rotterdam, met de dreigende mogelijkheid dat dit Gerrie's laatste bezoek zou kunnen zijn.
Gebaseerd op de memoires van Marcelo Rubens Paiva, vertelt I’m Still Here het waargebeurde verhaal van de verdwijning van zijn vader, voormalig congreslid Rubens Paiva, tijdens de Braziliaanse militaire dictatuur in de jaren zeventig. 
