Een Iraanse forensisch patholoog, dokter Nariman, is in zijn auto op weg naar huis als hij
plotseling moet uitwijken. Hij tikt een motor aan waarop een echtpaar met hun twee
kinderen zit. Ze vallen maar hebben zich niet ernstig bezeerd. Alleen de oudste, een zoontje
van 8 heeft een beetje last van zijn nek. De arts zegt dat ze even voor onderzoek naar het
ziekenhuis moeten en wil hen begeleiden. De vader gaat hierop niet in en ze verdwijnen in
de avond. Als Nariman de volgende dag op zijn werk komt, blijkt er een jongetje binnen te zijn
gebracht, dat die nacht is overleden. Wat volgt is een confrontatie tussen de arts en de vader, waarin beschuldiging, zelfverwijten en berouw zich afwisselen.
No Date, No Signature is met name een krachtige karakterstudie van deze twee mannen, die
ontzettend van elkaar verschillen maar ook een gemeenschappelijke last te dragen hebben.
Over Iran bestaan nog steeds veel misverstanden. Zo heerst nog steeds het eenzijdige beeld
van een streng religieus land. De films uit het land geven gelukkig een genuanceerdere visie
op de Iraanse samenleving. No Date, No Signature is een hartverscheurend drama over de
strijd tussen rede, gevoel en ethiek.
De feelgoodfilm En fanfare is zowel hartverwarmend als hartverscheurend, en een groot bioscoopsucces in Frankrijk en België. De film laat zien hoe muziek mensen verbindt, en hoe onwaarschijnlijke familiebanden kunnen leiden tot oprechte vriendschappen.
Deze zwart-wit tragikomedie verkent de gespannen relatie tussen Gerrie en zijn zoon Dick tijdens hun jaarlijkse driedaagse reünie in Rotterdam, met de dreigende mogelijkheid dat dit Gerrie's laatste bezoek zou kunnen zijn.
Gebaseerd op de memoires van Marcelo Rubens Paiva, vertelt I’m Still Here het waargebeurde verhaal van de verdwijning van zijn vader, voormalig congreslid Rubens Paiva, tijdens de Braziliaanse militaire dictatuur in de jaren zeventig. 
