De Nederlandse animatieregisseur Michael Dudok de Wit won in 2000 de Oscar voor beste
korte animatiefilm met Father and Daughter. De vermaarde Japanse Studio Ghibli van Hayao
Miyazaki vroeg hem een avondvullend speelfilm te regisseren en produceren. Het was voor
het eerst dat een buitenlandse filmmaker met de Japanners samenwerkte. Het resultaat is
The red turtle, een film zonder dialoog.
The Red Turtle en gaat over een schipbreukeling die op een onbewoond eiland oog in oog
komt te staan met een gigantische en mysterieuze rode zeeschildpad. Doordat de drenkeling
geen woord zegt, spreekt hij voor ons allen als hij langzaam één wordt met zijn omgeving.
Na verloop van tijd is de drang om te vertrekken bij hem weggevloeid en blijft er alleen maar
verzoening met de natuur over. zijn gevoel voor natuurlijke details is fenomenaal. Van de
manier waarop weer en wind het leven op het eiland beïnvloeden tot de nieuwsgierige
krabbetjes die alle veranderingen op het strand inspecteren; alle beelden lijken te zijn
ontstaan vanuit een oprecht respect voor en begrip van de natuur.
Die natuur is overigens niet alleen maar idyllisch te noemen. In een angstaanjagende scène
komt een tsunami in de richting van het eiland te. Na de vloedgolf is er haast niets meer van
het dichtbeboste eiland over, op een waterige puinhoop na. Het leven dat de man op dit
eiland heeft opgebouwd is weer aangetast door grotere krachten en daar is weer niets aan
te doen. Het enige wat rest is ook dit accepteren. Want wat anders is het leven dan geven
en nemen? Die twee dingen zijn zo onvermijdelijk als de eb en vloed die de man in eerste
instantie op dat eiland hebben gebracht.
De schitterend geanimeerde film met prachtige muziek heeft Robinson Crusoë als
uitgangspunt. The red turtle is verrassend, ontroerend, angstig, verwonderend en empatisch
en daardoor een ongelooflijk rijke film. De film kreeg op het festival van Cannes, naast een
staande ovatie, ook een speciaal ingestelde prijs.
De film 'THE RED TURTLE' werd door 64 bezoekers gewaardeerd met een 4,18
4,5
De feelgoodfilm En fanfare is zowel hartverwarmend als hartverscheurend, en een groot bioscoopsucces in Frankrijk en België. De film laat zien hoe muziek mensen verbindt, en hoe onwaarschijnlijke familiebanden kunnen leiden tot oprechte vriendschappen.
Deze zwart-wit tragikomedie verkent de gespannen relatie tussen Gerrie en zijn zoon Dick tijdens hun jaarlijkse driedaagse reünie in Rotterdam, met de dreigende mogelijkheid dat dit Gerrie's laatste bezoek zou kunnen zijn.
Gebaseerd op de memoires van Marcelo Rubens Paiva, vertelt I’m Still Here het waargebeurde verhaal van de verdwijning van zijn vader, voormalig congreslid Rubens Paiva, tijdens de Braziliaanse militaire dictatuur in de jaren zeventig. 
