Debuterend regisseur Justin Simien (1981), die Dear White People baseerde op zijn
eigen studententijd, maakt op humoristische wijze korte metten met dat idee van
een post-raciaal Amerika.
Pas je je aan, of blijf je jezelf? Dat is de vraag die vier ambitieuze zwarte studenten
van een fictieve Ivy League-universiteit zich stellen in de komische satire Dear White
People. Want het is niet altijd eenvoudig om een van de weinige zwarte gezichten in
een overwegend witte micromaatschappij te zijn.
Simien gebruikt het vertrouwde format van de campus comedy om een verhaal
te vertellen dat mensen liever niet willen horen. Een verhaal, niet alleen over 'wit
racisme' en 'white privilige', maar over de stereotypen die we allemaal gebruiken om
makkelijk over anderen te oordelen. Niet alleen wit over zwart maar ook hetero over
homo en man over vrouw. En vooral ook andersom.
Simien gebruikt vooral humor om zijn verhaal te vertellen. Ontwapenende maar to
the point zijnde humor waarmee we bewust worden van het alledaagse racisme.
Racisme is geen Amerikaans unicum. Denk maar aan onze zwarte pietendiscussie,
of het racisme in de documentaire Zwart als roet van Sunny Bergman waarin
oplettende landgenoten meteen ingrepen als een zwarte man een fietsslot openbrak
maar een witte man rustig z'n gang lieten gaan. Dear White People houdt ons op een
vriendelijke maar toch indringende manier een spiegel voor.
de slechts 25 bezoekers gaven Dear White People gemiddeld een 2,42.
1
De feelgoodfilm En fanfare is zowel hartverwarmend als hartverscheurend, en een groot bioscoopsucces in Frankrijk en België. De film laat zien hoe muziek mensen verbindt, en hoe onwaarschijnlijke familiebanden kunnen leiden tot oprechte vriendschappen.
Deze zwart-wit tragikomedie verkent de gespannen relatie tussen Gerrie en zijn zoon Dick tijdens hun jaarlijkse driedaagse reünie in Rotterdam, met de dreigende mogelijkheid dat dit Gerrie's laatste bezoek zou kunnen zijn.
Gebaseerd op de memoires van Marcelo Rubens Paiva, vertelt I’m Still Here het waargebeurde verhaal van de verdwijning van zijn vader, voormalig congreslid Rubens Paiva, tijdens de Braziliaanse militaire dictatuur in de jaren zeventig. 
