Roman Polanski is weer helemaal terug na zijn onvrijwillige avonturen in Zwitserland. Hij lijkt
zichzelf op de hak te nemen in de eenakter, naar een toneelstuk van David Ives, waarin een
dominante actrice in een oud theater een wanhopige regisseur aan haar voeten krijgt.
Door regenachtig Parijs gaat Vanda naar een theater. Daar ontmoet ze Thomas, die een
vruchteloze dag van audities achter de rug heeft. Hij heeft geen geschikte actrice kunnen
vinden voor zijn nieuwe stuk Venus in Furs, naar de novelle van Leopold von Sacher-Masoch
uit 1870. Niet één vrouw bleek slim en sexy en dwingend genoeg voor de hoofdrol, klaagt
hij. Wat rot voor je, zegt Vanda: “Kan ik het niet proberen”? Thomas vindt haar te vulgair
voor de rol, maar ze heet Vanda, net als het personage uit Sacher-Masochs boek en ze
blijkt de tekst te kennen. Met tegenzin stemt hij daarom in. Wat volgt is een zinderend
spel van rolomkeringen en schuivende machtsverhoudingen. Samen beginnen ze de
dialogen te oefenen en van daaruit schuift de film steeds het toneelstuk in en uit, tot de
filmwerkelijkheid en de toneelwerkelijkheid niet meer van elkaar te onderscheiden zijn en de
regisseur totaal onderworpen is aan de machtige dominante Vanda.
Het spel van Seigner en Amalric is een genot om naar te kijken. Het plezier spat van het
scherm. Seigner en Amalric zijn aan elkaar gewaagd en de teksten van Ives, die samen met
Polanski het scenario schreef, zijn gevat en intelligent.
de 66 bezoekers gaven Venus in Fur gemiddeld 3.79
2,5
