Een niersteen. Daar begint de documentaire Apple Cider Vinegar mee. De regisseuse heeft een niersteen,die bestaat uit mineralen die alleen voorkomen in een gebied rondom Antarctica. Hoe komen deze zeldzame mineralen in iemands lichaam die nog nooit op de Zuidpool is geweest? Met deze vraag nodigt Benoot je uit
om een reis te maken door de mysterieuze wereld van steen.
Vol nieuwsgierigheid reist de verteller vanachter haar laptop naar steengroeven, vulkanen, breuklijnen en eroderende kustlijnen. Ze ‘ontmoet’ geologen, een mineralendetective en bewoners van het vulkanische eiland Fogo, waar lava de huizen in is gekropen om daar als een zwarte massa te stollen. Wat de verteller (en de kijker) leert is dat steen helemaal niet zo rotsvast is als we denken, maar juist “rusteloos en altijd in beweging”.
De interviews vallen op door de bijzondere interactie tussen beeld en geluid. Het lijkt alsof de voice-over rechtstreeks met de geïnterviewden kan communiceren. Ze waarschuwt ze zelfs dat hun water kookt. Dit maakt Apple Cider Vinegar niet alleen een hypnotiserende film, maar ook een speelse, die met zichtbaar plezier experimenteert met de conventies van het genre. Deze speelsheid ondermijnt de serieuze boodschap niet. Langzamerhand verschuift het onderwerp van een
reflectie op steen naar een reflectie op de invloed van de mens op de aarde en klimaatverandering.
Geluid speelt ook een belangrijke rol in het creëren van een excentrieke en wonderlijke sfeer. Dit heeft een hypnotiserend effect waardoor de film aanvoelt als een trance. Wat wij onthouden is het belang van goed kijken, aandacht voor de dingen; voor de planeet die ons gemaakt heeft. Steen vertelt oude verhalen en geeft ook een blik op de toekomst.
APPLE CIDER VINEGAR WERD DOOR 72 BEZOEKERS GEWAARDEERD MET EEN 3,2
2
