Leila (Arienne Mandi) is de topjudoka van het Iraanse nationale team en daarmee de trots van haar land. Maar als blijkt dat ze het in het toernooi potentieel op moet nemen tegen een Israëlische tegenstander, wordt haar van hogerhand opgedragen uit het toernooi te stappen – een mogelijk verlies tegen de aartsvijand zou een nationale schande zijn. Weigert Leila, dan zal dat niet alleen betekenen dat ze niet terug kan naar Iran, maar ook dat de levens van haar gezin en familie op het spel komen te staan.
Leila wordt van alle kanten belaagd. Door haar trainer Maryam, door de westerse officials, die zeggen te willen helpen, maar niet noodzakelijkerwijs zitten te wachten op een internationale rel. En vooral door de “diplomaten” die Leila en Maryam achter elke hoek van het gebouw op zouden kunnen wachten. Met elke ronde die ze wint wordt de druk op haar groter. Zo onstaat een paralel tussen het gevecht op de judomat en de politieke strijd die ze voert.
Door hun film in groezelig zwartwit - meer zwart dan wit - te draaien, verbinden Nattiv en Ibrahimi hun politieke sportdrama aan het filmnoirgenre. Tatami bevat enorm veel lagen en laat zich bekijken als een nagelbijter. Maar achteraf blijft vooral de oproep voor meer vrouwenrechten in Iran het meest bij. Het afnemen van de hijab door enkele vrouwen in de film voelt niet alleen aan als een enorme bevrijding, maar functioneert daarbij als een sterk feministisch en politiek statement.
TATAMI WERD DOOR 57 BEZOEKERS GEWAARDEERD MET EEN 4,45
4
Ofschoon Dalva twaalf is, kleedt ze zich, draagt ze make-up en leidt ze haar leven alsof ze een volwassen vrouw is. Op een zekere avond wordt ze meegenomen uit haar vaders huis. Aanvankelijk is ze met stomheid geslagen en woedend om de situatie. Later maakt ze kennis met een sociaal werker, en een tiener die kampt met woedeaanvallen. Een nieuw leven lijkt aan te vangen voor Dalva: een leven passend bij haar leeftijd.
