8 juli 1974, de dag nadat het Nederlands elftal in München de finale verliest van de Duitse tegenstander.
Klasgenootjes Daan en Jonas komen elkaar toevallig tegen op straat. Het is vakantie en er is niks te doen in de Zaanse nieuwbouwwijk dus besluiten ze maar om samen op te trekken. Terwijl ze een beetje doelloos rondzwerven is iedereen op zoek naar een andere klasgenoot van hen, de spoorloos verdwenen Cato.
‘
Toen we van de Duitsers verloren’ heeft een autobiografische oorsprong: regisseur en striptekenaar Guido van Driel zat op de lagere school bij een meisje in de klas dat slachtoffer werd van een verschrikkelijk misdrijf. Maar zijn film draait vooral om sfeer, niet zozeer om plot.
Zonder overweldigende scenes, verbazingwekkende twists, of intense emotionele uitspattingen maakt Driel vooral een krachtige en subtiele coming-of-age-film over een onverwacht zomervriendschap en schets hij met prachtige, contrastrijke zwart-wit beelden een boeiend, nostalgisch en plezierig tijdsbeeld van zo’n zomerdag waarop niks te doen is, maar die zich voor altijd in je geheugen nestelt.
TOEN WE VAN DE DUITSERS VERLOREN WERD DOOR 60 BEZOEKERS GEWAARDEERD MET EEN 3,6
3
