Het Rome van de jaren 1970: een tijd van sociale en culturele veranderingen. Het jonge gezin Borghetti is net
verhuisd naar een van de vele pas gebouwde appartementencomplexen in de stad. De verhuizing is bitterzoet.
Ondanks de stijgende welvaart die hun een prachtig, weids uitzicht oplevert, is het geen gelukkig gezin. Moeder Clara en vader Felice zijn niet meer verliefd, maar een scheiding is ondenkbaar.
Clara vindt haar toevlucht in de bijzondere band met haar drie kinderen. De oudste, Andrea (die de begripvolle Clara soms toch nog bij zijn geboortenaam ‘Adriana’ noemt) is de meest nabije waarnemer van de ouderlijke kloof en maakt zelf een enorme verandering door. Hij identificeert zich als jongen en wordt hiervoor op allerlei manieren lastig gevallen door zijn afkeurende vader, zijn leeftijdsgenoten en anderen.
Regisseur Emanuele Crialese put uit zijn eigen jeugd om een hartverwarmend moeder-kindverhaal neer te zetten. Cruz houdt de film als een zwaartekracht bij elkaar, maar Giuliani maakt met haar felle, jongensachtige verschijning de meeste indruk in deze film over conformiteit, rebellie en de zoektocht naar je ware ik.
