Pablo Pineda is een fenomeen in Spanje. Hij rondde een universitaire opleiding af en vond een goede baan, geen geringe prestatie voor iemand met het syndroom van Down. Antonio Naharro en Álvaro Pastor schreven het scenario van hun eerste speelfilm speciaal voor Pineda.
Daniel is het gewend tegen vooroordelen aan te lopen. Hij reageert erop met humor. Wanneer zijn nieuwe collega Laura hem als een kind behandelt, laat hij haar in de waan dat hij niet zelf zijn veters kan strikken – net zolang tot het moment gekomen is om haar op haar nummer te zetten. Met zijn verliefdheid weet Daniel minder goed raad. Daar hebben zijn ouders, die hun zoon op intellectueel gebied altijd tot het uiterste stimuleerden, hem niet op voorbereid. Seks en het downsyndroom – het is een lastige combinatie, zeker als de omgeving er niets van wil weten. Daniel wordt geacht zijn gevoelens te onderdrukken.
Het vergde wat overredingskracht om de onderwijsspecialist zijn debuut te laten maken als acteur, maar gelukkig stemde Pineda toe. Niemand anders dan hij had de rol kunnen spelen van Daniel, een 34-jarige ambtenaar die hopeloos verliefd wordt op een vrouwelijke collega.
Op het Rotterdamse filmfestival kreeg Yo, también de publieksprijs.
De feelgoodfilm En fanfare is zowel hartverwarmend als hartverscheurend, en een groot bioscoopsucces in Frankrijk en België. De film laat zien hoe muziek mensen verbindt, en hoe onwaarschijnlijke familiebanden kunnen leiden tot oprechte vriendschappen.
Deze zwart-wit tragikomedie verkent de gespannen relatie tussen Gerrie en zijn zoon Dick tijdens hun jaarlijkse driedaagse reünie in Rotterdam, met de dreigende mogelijkheid dat dit Gerrie's laatste bezoek zou kunnen zijn.
Gebaseerd op de memoires van Marcelo Rubens Paiva, vertelt I’m Still Here het waargebeurde verhaal van de verdwijning van zijn vader, voormalig congreslid Rubens Paiva, tijdens de Braziliaanse militaire dictatuur in de jaren zeventig. 
