In heel Europa laaien de discussies omtrent landbouwbeleid hoog op en
zijn boerendemonstraties aan de orde van de dag. Regisseur Edouard
Bergeon brengt met zijn speelfilmdebuut een hommage aan zijn vader,
een hardwerkende veeboer die slachtoffer werd van het systeem.

Eind jaren zeventig, na een carrière als cowboy in Amerika, keert Pierre
terug naar Frankrijk om de schapenboerderij van vader Jacques over te
nemen. Samen met zijn geliefde Claire wil hij de boerentraditie
voortzetten op het land waar hij opgroeide.
Zeventien jaar later zijn de schapen ingeruild voor geiten en gaat Pierre
over op intensieve veehouderij. Behalve geiten wil hij op grote schaal
kippen gaan houden, zijn vader is daar zeer op tegen.
Pierre ontkomt niet aan de wurggreep van de markt, en zit al net zo
klem tussen de leningen en EU-regels. En dan woedt op de boerderij ook
nog de gebruikelijke generatiestrijd.
Terwijl de zon wegtrekt uit de film en het landschap steeds mistroostiger
wordt, zie en voel je hoe de wanhoop langzaam Pierre’s ziel verteert.

In Frankrijk beëindigt elke dag een boer zijn leven. Au nom de la terre is
een bijzonder pijnlijke en aangrijpende film geworden, die laat zien hoe
moeilijk het is voor boeren om een evenwichtig bestaan te vinden.

NIet gedraaid ivm Corona