inspectie van de tuinen die grotendeels tijdens zijn bewind hun vorm kregen. Hij wordt door zijn entourage
in zijn rolstoel teruggebracht naar zijn vertrekken. Hovelingen vragen of hij hun feestjes en
bijeenkomsten zal bijwonen, maar hij bedankt hen vriendelijk. Hij zal zijn slaapkamer niet
meer verlaten. De koning is ziek.

In de uren die volgen wordt langzaamaan duidelijk hoe ziek. In zijn bed probeert Louis tot op
het laatst zijn taken uit te voeren. Niet meer in staat om het vertrek te verlaten, ontvangt hij
daar gezagsdragers, speelt met zijn honden, instrueert zijn achterkleinzoon en luistert naar
roddels over huwbare dames. Lijdzaam doorstaat hij de verschillende stadia van koudvuur,
terwijl de konkelende hovelingen, afgezanten van de kerk, doctoren en zelfs kwakzalvers
rondom zijn bed in spanning zijn iedere moeite en gebaar gadeslaan in de hoop op een
teken van herstel, balancerend tussen de waardigheid van de koning en de oneerbiedige
gevolgen van zijn toestand, in het achterhoofd houdend dat een onsuccesvolle aanpak kan
eindigen in het verlies van privileges of erger nog, in de Bastille. De ontkenning wordt
langzaamaan ingeruild voor zekerheid: de koning is stervende.

Menig film over Lodewijk de Veertiende toont ons graag de overdadige pracht en praal van
het paleis van de Zonnekoning, maar ‘La Mort de Louis XIV’ toont het stervensproces van de
koning bijna alleen vanuit zijn slaapkamer, met slechts een enkel uitstapje naar een
naastgelegen vertrek. De visionaire regisseur Albert Serra creëert zo een beklemmende film,
schilderachtig geschoten met spaarzaam licht in een stijl die nog het meest doet denken aan
de oude meesters. De rijk gedetailleerde film ademt sfeer uit elke porie en er gebeurt
genoeg rondom het sterfbed om de aandacht vast te houden. Dat is mede te danken aan
indrukwekkende prestaties van icoon Jean-Pierre Léaud, de acteur die op 14-jarige leeftijd
Francois Truffaut’s alter-ego speelde in ‘Les 400 Coups’ en daarna opgroeide in talrijke
rollen voor onder andere Agnes Varda, Jean-Luc Godard en Bernardo Bertolucci. Samen met
regisseur Serra brengt hij met tederheid en humor de Zonnekoning terug tot wat hij in
werkelijkheid was: een sterveling van vlees en bloed.