Fuocoammare begint als de cameraploegen verdwenen zijn. Op het Italiaanse rotseiland
Lampedusa, baken en grafsteen in zee voor honderdduizenden vluchtelingen.
Lampedusa is een dorre rots in de zee van twintig vierkante kilometer. 113 kilometer van
Tunesië, 205 van Sicilië. Baken en grafzerk. De afgelopen twintig jaar zijn er 400.000
vluchtelingen terechtgekomen. Jaarlijks sterven er volgens de officiële cijfers een paar
duizend in zee, meer vluchtelingen dan waar ook ter wereld. De film begint als de
journaalploegen die de cijfers hebben verzameld weer weg zijn. Op naar de volgende
wereldbrand.
Rosi kijkt hoe de bewoners van lampedusa en de vluchtelingen zich tot elkaar verhouden.
Hij volgt de jonge Samuele, de bijziende katapultkoning van het eiland, met zijn luie oog en
zijn scherpe oog. Hij documenteert het leven van de eilandbewoners, dat een beladen leven
is geworden doordat de zee waarin zij vissen en zwemmen en smokkelen, en waarover zij
zingen en dromen, een kerkhof is geworden, een slagveld in een strijd waarin zij geen partij
zijn. Fuocoammare vertelt over de vluchtelingencrisis door te tonen. Door de toeschouwer
het beeld te laten absorberen en door je te laten realiseren: wij zijn als die eilandbewoners,
aan wie het ook allemaal zo makkelijk voorbij kan gaan als we ons verliezen in onze eigen
gedoetjes.
Rosi won met zijn documentaire een Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn. Hij spiegelt
de weerzinwekkende toestanden op de vluchtelingenboten aan de alledaagse
beslommeringen van de eilandgemeenschap en daardoor ook aan die van ons.
De film "FUOCOAMMARE" werd door 76 bezoekers gewaardeerd met een 3.5
-
