Debuterend regisseur Justin Simien (1981), die Dear White People baseerde op zijn
eigen studententijd, maakt op humoristische wijze korte metten met dat idee van
een post-raciaal Amerika.
Pas je je aan, of blijf je jezelf? Dat is de vraag die vier ambitieuze zwarte studenten
van een fictieve Ivy League-universiteit zich stellen in de komische satire Dear White
People. Want het is niet altijd eenvoudig om een van de weinige zwarte gezichten in
een overwegend witte micromaatschappij te zijn.
Simien gebruikt het vertrouwde format van de campus comedy om een verhaal
te vertellen dat mensen liever niet willen horen. Een verhaal, niet alleen over 'wit
racisme' en 'white privilige', maar over de stereotypen die we allemaal gebruiken om
makkelijk over anderen te oordelen. Niet alleen wit over zwart maar ook hetero over
homo en man over vrouw. En vooral ook andersom.
Simien gebruikt vooral humor om zijn verhaal te vertellen. Ontwapenende maar to
the point zijnde humor waarmee we bewust worden van het alledaagse racisme.
Racisme is geen Amerikaans unicum. Denk maar aan onze zwarte pietendiscussie,
of het racisme in de documentaire Zwart als roet van Sunny Bergman waarin
oplettende landgenoten meteen ingrepen als een zwarte man een fietsslot openbrak
maar een witte man rustig z'n gang lieten gaan. Dear White People houdt ons op een
vriendelijke maar toch indringende manier een spiegel voor.
de slechts 25 bezoekers gaven Dear White People gemiddeld een 2,42.
1
Tien jaar nadat ze beste vrienden en huisgenoten waren geworden, beginnen Chris en Lluis aan een 600 kilometer lange wandeltocht door de Schotse Hooglanden. Ze volgen de West Highland Way en de Cape Wrath Trail en brengen 30 dagen samen door in de natuur, in de hoop hun ooit zo sterke vriendschap nieuw leven in te blazen. De eenzaamheid en stilte van de Hooglanden dwingen hen om de harde realiteit onder ogen te zien over zichzelf, hun vriendschap en wat het werkelijk betekent om stil te staan en te luisteren.
Kunstenares en alleenstaande moeder Perla bouwde begin jaren 80 een nieuw leven op in Wenen met haar dochter en haar nieuwe partner. Als balling probeerde ze de ellende van haar jeugd in het communistische Tsjecho-Slowakije te vergeten, maar als Julia’s vader haar onverwacht belt om te vertellen dat hij ernstig ziek is, keert ze terug naar haar vaderland. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen heden en verleden en neemt onbezonnen beslissingen die haar relatie met haar dochter onder druk zetten.
Een jonge alleenstaande vader die de kracht zoekt om lief te hebben. Een feministische bibliothecaresse, vrijwillig alleenstaand, die besloten heeft geen moeder te worden. Een zesjarig kind op zoek naar een plaats in een nieuwe gezinsstructuur. Tegen alle verwachtingen in raken ze aan elkaar gehecht. 
